Melankoli ve Şüphe Burcu

Melankoli benim için bir hastalık değil bir ruh hâli. Melankoli, Ütopya'nın kız kardeşidir. Ben kendi hayatımda melankoliyi şüphe burcunda, yoğun bir düşünme ve sorgulama anı olarak yaşıyorum. Dürer'in annesinin ölümünden kısa bir süre sonra başladığı "Melakolia" adlı bakır üzerine gravürünü seyre dalarak kendimi melankoliye teslim etmeyi seviyorum. Sanat eksperi Panofsky ve Saxl'a göre, dikkati çeken anahtar destesi, tahakkümü ve dünyevî iktidarı temsil ediyormuş. 1972'de yayınlanan "Kurbağa Güncesi"nde melankoli tecrübesinden bahsediyorum. O dönem Willy Brand'ın seçim kampanyasına katılmam damgasını vurmuştu. ve seçimlerin ardından bir kendime kapanma yaşamıştım. Resmin ön planını kaplayan masif melek, her türden modern aletle, geometri ve mimarlık aracıyla dolu inşaat şantiyesinin ortasında oturuyor. Görünmeyene dikili bakışları, umuttan yoksun ve hatta korku yüklü gözüküyor. Kıyamet çağrışımı aşikâr. O esnada, yaratımın kalbinde, yarı kadın, yarı kutsal figürün şüpheye yakalandığını söyleyebilirim. Bu, Dürer'in devrimci bir vizyonu. Bu eserde, bence iki çok önemli ana yoğunlaşıyor: Teknik ilerleme pesperktifi ve madalyonun öbür yüzü olan melankoli. Bu anlamda tamamen beni dile getiriyor. İnsan melankoli yeteneğini yitirdiğinde beni korkutur, çünkü tehlikeli hale gelir.
[Gunter Grass_express55]ve ama hazır grass demişken Hasan Bülent Karaman'ın şu yazısına da bir göz atalım: "Grass'ın Hazin Sonu"