bu günlerde yine prison break'e takılmış durumdayım. şu an da mesela, artık başlayayım mı izlemeye diye düşünüyorum ama sonra, dur bakalım, diyorum, zaten bi kaç bölüm kaldı, sindire sindire devam et yoluna. evet. bu arada Wentworth Miller'imizin 19 yaşında princeton'da edebiyat okurken, babasıyla birlikte bir çizgi roman hazırladığını biliyor muydunuz? ben bilmiyordum. şuradan böyle bir şey olduğunu öğrendim ve işte o çizgi romanlardan bir kaç örneğe şurada ulaşabiliyorsunuz.
1 yorum:
bir dönem, benden çok arçil'in ısrarıyla ilk bölümlerini izlemiştik.beğenmiş miydim? ehhhh... peki, wentworth miller'ı? içimdeki teenager aslında bu tip yakışıklı adamları seyretmekten hoşlanır hoşlanmasına da, wentworth'u buna rağmen pek beğenmem. oysa nereden baksan bir paul newman havası yok değil. bir olmamışlık, daha var, duygusu verir.
dizi de her ne kadar gözü dönmüş katillerin bulunduğu bir hapishane içinde geçiyor olsa da, karakterlerini, olayların gelişimini pek light bulmuştum. sopranos dizisine bir bakın mesela, tiplerin hepsi bir arıza çıkarmak üzere gibidir. gerçi onu da izlediğim pek yok ya.
elbette cici bir çocuk bu wentworth, ki babasıyla birlikte tatlı tatlı çizgi roman hazırlamasından belli. çok sağlıklı, sevilmiş, ilgilenilmiş, kollanmış, hayatın karmaşasından ve karanlık taraflarından uzak tutulmuş. ona baktığımızda gördüğümüz bu duruluk, rafine olmaktan ziyade sanki, işte hayatın bu ayağa dolanan ama bakışları da biraz değiştiren taraflarını yaşamamaktan ileri geliyor. bütün bunları atıyorum tabii, çocuğu ne tanır ne ederim. ama farketmişseniz bu dizi için karakterin doğru bir casting çalışması olmadığına yıllardır karar vermiş durumdaydım kendi kendime ve içimden. ta ki siz söz konusu edinceye kadar:)diyeceksiniz ki, ağbisi rolündeki adamı fena bulmayacaksınız o halde. yok yahu, o da biraz budala sanki, değil mi?
tamam biraz acımasız oldu bu yorumlar. wentworth'un casting ajansına, çocuğa bir avukatlık, dünyayı kurtaracak formülü bulmuş bir çevre mühendisi filan rolü bulmaya baksınlar, diye buradan seslenmekten başka elimden bir şey gelmez.
böyle yani.
(karga konusunda, küçük mustafa'nın kardeşi makbule ile karga kovalama hadisesini yazmayı düşünmüştüm, ama vazgeçtim sonra bu imgeyi hatırlatmaktan. ben küçükken çok, çok, çok cici bir çocuktum ve akşam uyumadan hemen önce ettiğim duada, hiyerarşik olarak, allah'a böyle güzel bir dünya yarattığı için teşekkür eder, sonra sıra atatürk'e minnet duygularımı ifade etmeye gelirdi. eh sonra sonra annem ve babam diye sürer giderdi.)
sevgiler.
Yorum Gönder