"Sevgili profesör bey, Tanrı olarak Baselli profesör olsam daha iyiydi. Ama öznel egoizmimi onun hatırına dünyayı yaratmaktan vazgeçecek kadar ileri götürmeye cesaret edemedim. Görüyorsunuz, nasıl ve nerede yaşanırsa yaşansın, fedakârlık gerekiyor... Yarın oğlum Umberto, sevgili Margherita ile geliyor, ama ben Margherita'yı yalnızca gömlek kollarıyla karşılarım. Geri kalanı Bayan Cosima için.... Ariadne... Ara sıra büyü yapılıyor..."[Yaşamının son onbir yılını bir deli olarak geçiren ve 25 ağustos 1900'de ölen Nietzsche'nin dostu Jacob Burckhardt'a deliliğin başlangıç günlerinde yazdığı mektup. Gerhard Venzmer'in "Deliler ve Dâhiler"inden aldım. Omnia. 2010.]
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder