Ne diye oyun oynarız ki?

Soru basit görünse de, yanıt hayli karmaşık. Cebimizdeki üç beş kuruşa göz dikmiş amansız bir endüstrinin kurbanları mıyız, yoksa monitör başında geçirilen saatlerin derin anlamları mı var?

Oyunlarla kurduğumuz ilişki, gerçek dünyadaki kayıpların rövanşı mı? Yoksa tam tersine bir prova, veya hayattaki duruşumuzun berrak bir yansıması mı?

İlerleyen sayfalarda çıkacağınız yolculuğun sürprizlerini bozmaksızın, Simon Kuper'e atıfla şu küçük tüyoyu verelim: Bilgisayar oyunları, asla eğlenceden ibaret değildir!... Ama bu, müthiş eğlenceli olmalarına engel teşkil etmez.

Berk İybar'ın bilgisayar oyunlarına dair yazılarından derlenmiş olan kitap, güncel röportajlarla ve Çağrı Kazancı'nın ilüstrasyonlarıyla zenginleştirildi. Sonuçta, ele aldığı mecra kadar keyifli ve ufuk açıcı bir çalışma çıktı ortaya. En az birkaç bağlamda “ilk” sıfatıyla anılmayı da hak ediyordur muhtemelen. Ancak, gücünü o tür boş etiketlerden değil, samimiyetinden alan bir çalışma bu. Analizler, tespitler ve esprilerle bezenmiş de olsa, İybar'ın oyunlar hakkındaki cümlelerinin en belirgin ortak özelliği bambaşka:

Çocukluk çağında tanışılıp sonra hiç ayrı kalınamamış bir sevgiliye yazılan mektuplardakiler kadar saf , “mutlu aşk yoktur” sözünü tasdik edercesine de sorgulayıcı satırlar okuyacaksınız. Hayatınızın yarıya yakınını konsol başında geçirmiş değilseniz bile, referans verilen eski oyunlar size sürmenaj edici uzaylı saldırılarını anımsatıp, onyıllardır duymadığınız metalik ses efektlerini çınlatacak kulaklarınızda.

Oyuncunun Günlüğü, Rodeo'nun temel kulvarıyla da hoş bir ilişki kuruyor: Yurt dışında sektörel deneyim kazanmış Türk sanatçı ve programcıların verdikleri röportajlar, sadece oyun dünyası için değil, çizgi romanlar için de geçerli durumların altını çizmekte. Tıpkı, genişletilmesi halinde başı başına bir kitap değeri taşıyacak Cem Mumcu röportajındaki değerlendirmeler gibi.

Oyun içindeki oyunu birlikte çözmenin vakti geldi. Ortada basılacak bir düğme olmadığına göre, çevirin sayfaları...