Mario: Don Pablo, günaydın. Sizinle konuşmalıyım.
Neruda: Bu önemli olmalı. Nefes nefesesin.
-Çok önemli. Aşık oldum.
-Önemli değil. Panzehiri var.
-Hayır yok! Çözüm istemiyorum. Hasta kalmak istiyorum. Aşığım, gerçekten aşığım.
-Kime aşıksın?
-Adı Beatrice.
-Dante. Dante Alighieri. O da Beatrice'e aşık olmuştu. Beatriceler sonsuz aşkı simgeler.
-Ne yapıyorsun?
Mario avuç içine yazmaya çalışırken:
-Dante'nin adını yazıyorum. Dante'yi biliyorum ama Alighieri.. İçinde bir h var mı?
-Bekle, sana yazayım.
-Teşekkür ederim. Çılgıncasına aşığım.
-Bunu zaten söyledin, ama ne yapabilirim?
-Yardım edebilir misiniz bilmiyorum? Birden onu önümde gördüm. Ona bakakaldım ama ağzımdan bir söz çıkmadı.
-Ona hiçbir şey söylemedin mi?
-Pek değil. Onu izledim ve aşık oldum.
-Bu kadar çabuk mu?
-Hayır, on dakika kadar onu izledim.
-Ya o?
-O dedi ki... "Ne var, daha önce kadın görmedin mi?" "Adın ne?" "Beatrice Russo." "Senin?" -Diyecek bir şey bulamadım.
-Hiçbir şey mi? Tek kelime etmedin mi?
-Pek sayılmaz. Ona dört kelime söyledim.
-Neydi bunlar?
-Adın ne dedim.
-Ve o?..
-O da: ''Beatrice Russo.'' dedi.
-Adın ne iki kelime.
-Diğer ikisi neydi?
-Adını tekrarladım: "Beatrice Russo."
...
-Don Pablo.. Sizi rahatsız etmek istemiyorum ama... Beatrice için bir şiir yazar mısınız?
-Onu tanımıyorum bile! Bir şair ilhamı için bir nesneye ihtiyaç duyar! Yoktan hiç bir şeyi var edemem.
-Bu küçük top var... Beatrice bunu ağzına soktu. Ona dokundu.
-Ne olmuş?
-Bu size yardımcı olabilir.
il postino'nun ben, bu dünyadaki en güzel bi kaç şeyden biri olduğunu düşünüyorum.
ilk izlediğimde hissettiğim şeyleri bir kez daha hissedemeyeceğimden korkarak yıllar sonra bir kez daha izledim filmi: allahım bi hikaye bu kadar mı güzel olur, zarif olur, romantik olur, komik olur, kırılgan olur, şevkatli olur, şairane olur, temiz olur, akdenizli olur, komünist olur? bu kadar mı olur yav?!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder